ഓർമ്മകളിൽ പരതി നടക്കവേ

ഞാൻ ഹർഷ. വർഷങ്ങളായി ഫിസിയോതെറാപ്പി ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനിരിക്കെയാണ്, പ്രൊഫഷനിലെ മറക്കാനാവാത്ത ഓർമ്മകൾ എഴുതിയാലോ എന്നുള്ള ആലോചന വന്നുചാടിയത്. പിന്നെ അതിനുള്ള ഇരിപ്പായിരുന്നു. സത്യത്തിൽ അതത്ര എളുപ്പമേയല്ല. ഓർമ്മകൾ ഖനനം ചെയ്തെടുക്കണം. മറവിയ്ക്കും ഓർമ്മയ്ക്കുമിടയിലെ, പുഴയിറമ്പിൽ തങ്ങി നിൽക്കുന്ന ചില ഇലകൾ, ചെടിത്തഴപ്പുകൾ, ഒടിഞ്ഞ പൂമ്പാറ്റ ചിറകുകൾ, പ്രാണികളുടെ ശിഷ്ടങ്ങൾ. ഒരു സാധാരണ ഫിസിയോതെറപ്പിസ്റ്റിനൊക്കെ എന്ത് ആത്മകഥ എന്ന സന്ദേഹത്തേക്കാൾ ആഴമുണ്ടായിരുന്നു ഓർമ്മകളുടെ മേശപ്പുറത്ത് ഞാൻ തൊട്ടറിഞ്ഞ മനുഷ്യരുടെ ഇലപ്പച്ചകൾ.

അങ്ങനെ ഓർമ്മകളുടെ ഖനിയിലൂടെ, പരതിപ്പരതി നടക്കവേയാണ് പെട്ടെന്ന് ഞാൻ അവരിൽ എത്തിയത്. ഒരുമ്മയും മകനും. ഇപ്പോൾ അവർ എവിടെയാണെന്ന് ഒരു പിടിയുമില്ല. പക്ഷേ അവരോടൊത്ത് ചിലവഴിച്ച ഓരോ ദിനങ്ങളും ഓർമ്മയിലുണ്ട്. അവരെ ആദ്യമായി കണ്ട ദിവസം മറക്കാൻ കഴിയില്ല.

അതെന്റെ ആദ്യത്തെ പേഷ്യന്റായിരുന്നു. സെയ്തലവി. ഉമ്മ മാത്രമായിരുന്നു അവന്റെ കൂട്ട്. 'സെയ്തേ' എന്നവർ വിളിക്കുമ്പോൾ 'ഹ്മ്..' എന്ന് മാത്രം ചിണുങ്ങാൻ അറിയുന്നവൻ. ഞാനും ആ ഉമ്മയെപ്പോലെ സെയ്തേ എന്നവനെ വിളിച്ചു തുടങ്ങി.

സി പി പേഷ്യന്റ് ആയിരുന്നു സെയ്തു. കൈകാലുകൾ സ്വന്തമായി അനക്കാൻ പോലും കഴിയാത്ത അവസ്ഥ. പ്രായത്തിനനുസരിച്ച വളർച്ചയില്ല. കൈയും കാലും ചെറിയ രീതിയിൽ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞാണ് കിടപ്പ്. സെയ്തുവിന്റെ മുഖത്തോട്ട് ഒരിക്കൽ നോക്കിയാൽ പിന്നെ കണ്ണെടുക്കാൻ തോന്നില്ല. മുഖത്തെ പ്രകാശവും ആ കണ്ണിലെ തിളക്കവും ചുണ്ടിൽ വിരിയുന്ന ആ ചിരിക്കും വല്ലാത്തൊരു മാസ്മരികതയുണ്ടായിരുന്നു. സെയ്തിന്റെ ആകർഷണം ആ ചിരി തന്നെയായിരുന്നു.

അവനെ ആദ്യമായി തൊട്ട നിമിഷം. അവന്റെ കൈയ്യിലും കാലിലും വല്ലാത്തൊരു തണുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. പതിയെ കംപ്രഷനിൽ തുടങ്ങാൻ ആയിരുന്നു എച് ഓ ഡി യുടെ നിർദ്ദേശം. ആഴ്ചയിൽ അഞ്ച് ദിവസവും അവർ വരുമായിരുന്നു. ഓരോ ദിവസവും കഴിയുന്തോറും ആ ഉമ്മയോടും സെയ്തുവിനോടും ഞാൻ വല്ലാതെ അടുത്തു. ഒരു ദിവസം അവനെ കണ്ടില്ലെങ്കിൽ എന്റെ ഉള്ളം പിടഞ്ഞു. ആറ് മാസം പിന്നിട്ടപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ ഒരു കുടുംബം പോലെ ആയി. ഇതിനിടയിൽ കൂടുതൽ ആളുകളെ തെറാപ്പിക്കായി എന്റെ മാഡം എനിക്ക് അസൈൻ ചെയ്തുവെങ്കിലും സെയ്തുവിന്റെ സെഷൻസ് ഞാൻ ആർക്കും വിട്ട് കൊടുത്തില്ല.

എത്ര തിരക്കാണേലും അവനെ കാണാതെ, അവനെ ഒന്ന് തൊടാതെ ഇരിക്കാൻ എനിക്ക് ഭയങ്കര ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. ഒരു തരം വീർപ്പുമുട്ടൽ. ശ്വാസം കിട്ടാത്ത ഒരവസ്ഥ. എനിക്ക് അവനോട് എന്തായിരുന്നു എന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും അറിയില്ല.

സഹോദരസ്നേഹമാണോ അതോ അവന്റെ അവസ്ഥ കണ്ടിട്ടുള്ള സഹതാപമാണോ. എന്താണാവോ..

അവനെപ്പറ്റി ഓരോ കാര്യവും ഞാൻ അവന്റെ ഉമ്മയോട് എപ്പോഴും ചോദിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. എന്നും ചിരിച്ചു കൊണ്ട് സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ആ ഉമ്മ ഒരിക്കൽ എന്നോട് പറഞ്ഞു-'ഒരു കൊതുക് കടിച്ചാൽ അതിനെ അടിക്കാൻ പോയിട്ട്, അതിനെ ആട്ടി വിടാനുള്ള കെൽപ്പ് പോലും, ന്റെ കുട്ടിക്കില്ല.'

അന്നാണ് അവരുടെ കണ്ണുകൾ നിറയുന്നത് ഞാൻ കണ്ടത്. ഞാനും അന്നാണ് ആദ്യമായി അവന് വേണ്ടി കരഞ്ഞത്. 'എന്റെ കാലശേഷം എന്റെ കുട്ടീനെ ആര് നോക്കും' എന്ന ആശങ്ക ആ ഉമ്മ എപ്പോഴും പങ്ക് വെച്ചിരുന്നു.

അവരുടെ നാലാമത്തെ മോനാണ് സെയ്തു. മൂത്ത മൂന്നു പെൺമക്കളും സെയ്തൂനെ അംഗീകരിക്കാൻ തയ്യാറായിട്ടില്ല. സെയ്തുവും ഉമ്മയും വാടകവീട്ടിലാണ് താമസം. അവരുടെ ഭർത്താവ് സെയ്തൂന്റെ മൂന്നാം വയസ്സിൽ മരണപ്പെട്ടതാണ്. അന്ന് തുടങ്ങിയ ഓട്ടമാണ് ആ ഉമ്മ സെയ്തൂനേയും കൊണ്ട്. ഒരു വർഷം തുടർച്ചയായി അവർ ഫിസിയോതെറാപ്പിക്കായി തുടർച്ചയായി വന്നു. അതിനിടയിൽ ഒരു ദിവസം സെയ്തുവിന് കൈയിൽ തെറാപ്പി ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ എന്റെ കൈ വിരലുകൾ പെട്ടെന്ന് ഇറുകിയ പോലെ തോന്നി. തോന്നലാണ് എന്ന് കരുതി ഞാൻ വീണ്ടും തെറാപ്പി ചെയ്തു കൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോഴതാ ഇറുക്കത്തിന്റെ ശക്തി കൂടിയിരിക്കുന്നു. സെയ്തു അവന്റെ ഇടത്തെ കയ്യിലെ വിരലുകൾ കൊണ്ട് എന്റെ കൈ ഇറുകെപ്പിടിച്ചിരിക്കുന്നു. ആ ഒരു നിമിഷം എന്തായിരുന്നു എന്റെ മനസ്സിൽ എന്നെനിക്കറിയില്ല. സന്തോഷം കൊണ്ടാണോ സങ്കടം കൊണ്ടാണോ എന്തോ എന്റെ കണ്ണിലൂടെ കണ്ണുനീർ ധാരധാരയായി ഒഴുകി. ഉമ്മയ്ക്ക് ഞാൻ കാണിച്ചു കൊടുത്തു. സെയ്തു കൈവിരലുകൾ അനക്കുന്നത്.

അന്ന് ആ ഉമ്മയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി. അത്രമേൽ ആഴത്തിൽ എന്റെ മനസ്സിനെ സ്പർശിച്ച മറ്റൊരനുഭവം ഈ പ്രൊഫഷണൽ ജീവിതത്തിൽ ഇത്രയും കാലത്തിനിടെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ആ ഉമ്മ കഴിഞ്ഞ പതിനാല് വർഷക്കാലമായി സെയ്തൂനേയും കൊണ്ട് തെറാപ്പികൾക്കായി നടക്കുകയാണ്. ഒരു പുരോഗമനവും കണ്ടിട്ടില്ലെങ്കിൽ കൂടി അവർ പരിശ്രമങ്ങൾ അവസാനിപ്പിച്ചില്ല.

ഇടയ്ക്ക് അവന് അപസ്മാരം വരാറുണ്ട്. ഒരു ദിവസം, തെറാപ്പിക്കിടെ സെയ്തുവിന് അപസ്മാരം വന്നു. വായിൽ നിന്നും നുരയും പതയും വന്ന് വിറച്ച് വിറച്ച് കണ്ണുകൾ തുറന്നു പിടിച്ച് അവൻ നിശ്ചലനായി. അവനെ ചേർത്തുപിടിച്ച ഞാൻ അറിഞ്ഞു, അവന്റെ ശരീരത്തിന്റെ ചൂട് അവനിൽ നിന്നും വിട്ടു പോകുകയാണ്...

ഡ്യൂട്ടി ഡോക്ടർ വന്ന് മരണം ഉറപ്പ് വരുത്തി. ആ ഉമ്മയോട് എന്ത് പറയും, എങ്ങനെ പറയും എന്നെല്ലാം ആലോചിച്ച് എന്റെ ഉള്ള് തിങ്ങിവിങ്ങി. പക്ഷേ അവരോട് ഇത് പറയാനായി ഞാൻ അവരെ അകത്തേക്ക് വിളിപ്പിച്ചു. ഏറെ ബുദ്ധിമുട്ടിയാണ് ഞാൻ ഇക്കാര്യം അവരെ ബോധ്യപ്പെടുത്തിയത്. പക്ഷേ, ആ മുഖത്ത് നടുക്കമായിരുന്നില്ല. പകരം അസാധാരണമായ എന്തോ തങ്ങി നിന്ന ആശ്വാസത്തിന്റെ ഒരംശമായിരുന്നു.

'ഇനിയെനിക്ക് സമാധാനത്തോടെ മരിക്കാം.'- അവർ കണ്ണുകൾ എങ്ങോനട്ട് പറഞ്ഞു. "മരിക്കാൻ എനിക്ക് പേടിയായിരുന്നു. എന്റെ മരണത്തിന് മുന്നെ അവന്റെ മരണം സംഭവിക്കണേ എന്ന് അത്രമേൽ പടച്ചോനോട് പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ടുണ്ട് ഞാൻ."

അതു പറഞ്ഞതും അവരുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീർ കയറുപൊട്ടിച്ചോടി. ഞാൻ അവരെ വേദനയോടെ നോക്കി നിന്നു.

എന്റെ മനസ്സിനെ ആ വാക്കുകൾ അത്രമേൽ വേദനിപ്പിച്ചു. ഒരമ്മയുടെ നിവൃത്തികേടായിരുന്നു അത്. തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ മരണം കാത്തു കിടക്കുന്ന ഒരവസ്ഥ. ഇനിയൊരമ്മയ്ക്കും അതുണ്ടാവരുതേ എന്ന് ഞാൻ സകല ദൈവങ്ങളെയും വിളിച്ച് പ്രാർത്ഥിച്ചിട്ടുണ്ട്.

പിന്നീട് അവർ വരാതെയായി. ഞാൻ അന്വേഷിച്ചിരുന്നു അവരെക്കുറിച്ച്. അവർ വീട് മാറിപ്പോയി എന്ന് മാത്രം ആരോ പറഞ്ഞ് അറിഞ്ഞു. എവിടെയാണെന്നോ എന്ത് പറ്റിയെന്നോ അറിയാൻ ഞാൻ വീണ്ടും ശ്രമിച്ചുവെങ്കിലും ഒന്നും നടന്നില്ല. പിന്നെ, മറ്റനേകം മനുഷ്യരുടെ ഉടലിലെ ഇളം ചൂടുള്ള കൈകാലുകളും സങ്കടങ്ങളും ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമായി മാറാിയതിനിടെ, മറ്റ് തിരക്കുകൾക്കിടയിൽ ഞാൻ അവരെ മറന്ന് പോയി. എന്നാലും ഇടയ്ക്ക് ഞാൻ അവരെക്കുറിച്ച് ഓർത്തിരുന്നു, കുറേക്കാലം.

സംഗതി ഓർമ്മയാണ്, എന്റെ മറവിയുടെ തുരുത്തിലേക്ക് ഇനിയും ചെന്നടിയാത്ത ഒരോർമ്മ. അവിടെയിപ്പോൾ വെറുതെ നിന്നു ചിരിക്കുന്നുണ്ട് അവൻ. എങ്ങോ നട്ട പ്രതീക്ഷയുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് മരവിപ്പ് വന്നുമൂടുന്നത് ഗൗനിക്കാതെ അരികെ ആ ഉമ്മ ഇരിക്കുന്നുണ്ട്.

അവനെ ഞാനെങ്ങനെയാണ് എഴുതേണ്ടത് എന്ന ചോദ്യത്തിനു മേൽ, പൊടുന്നനെ വന്നു പുതയുന്നുണ്ട്, പൊടുന്നനെ അടഞ്ഞ രണ്ടു

കണ്ണുകൾ.

സെയ്തേ,നിന്നെ ഞാനെങ്ങിനെയാണ് എഴുതിത്തീർക്കേണ്ടത്?

---

മുർഷിദ പർവീൻ, കോഴിക്കോട് സ്വദേശിനിയാണ്. ഭിന്നശേഷിയുള്ള കുട്ടിയുടെ രക്ഷിതാവാണ്. വേർഡ് വാര്യർ എന്ന തൂലികാ നാമത്തിൽ മോസ്പ്രസ്സോയിൽ ബ്ലോഗറാണ്.